Recyclen en herschrijven, een delicate balans

Ik ben nu bezig met het in elkaar vlechten van twee verhalen tot één boek. Waarbij een van die verhalen deels al jaren op digitaal papier stond. Een creatieve vorm van recycling, zullen we maar zeggen. Anders is mijn leven te kort om al mijn ideeën op dat digitale papier te vormen tot verhalen en boeken.
 
Een jaar of acht geleden begon ik met schrijven met wat een afgerond kort verhaal moest worden over een jongen die door een portaal in een andere wereld valt (op zich niet zo origineel als ik het zo lees). Toen ik op de 13.000 woorden zat en ik het idee had dat ik nog niet op de helft zat, wist ik dat het geen zin had om hiermee voor de verhalenwedstrijd verder te gaan waarbij 12.000 woorden het maximum was.
 
Stof vangen in de digitale dekenkist
 
Daarna bleef het verhaal jarenlang in mijn digitale dekenkist liggen en ving stof op. Totdat ik dit jaar debuteerde met ‘Als een leven botst’. De uitgever had me aangeraden om sommige elementen te verduidelijken en ik vatte dat op als de noodzaak om een compleet nieuwe verhaallijn toe te voegen.
 
Het onderwerp van mijn korte verhaal had me nooit losgelaten – wezens die ooit samen met mensen hadden geleefd maar na een onderlinge strijd millennia geleden teruggejaagd werden naar hun eigen wereld. Nu gebruikte ik het in mijn extra verhaallijn, om hoofdpersoon Victoria een achtergrond te geven voor haar gave van in de tijd reizen. Niet beseffende op dat moment, dat ik het zaadje gepland had voor een vervolg dat inmiddels een geplande drie delen bevat.
 
Maar goed, eerst maar eens het eerste deel af krijgen. Ik zit nu op twee hoofdstukken en 33.000 woorden. Het korte verhaal over de jongen in die andere wereld vlecht ik tussen de hoofdstukken door als een soort reisjournaal.
 
Helemaal herschrijven
 
Net zoals ik de neiging moet onderdrukken om mijn paragrafen terug te lezen en meteen te herschrijven, moet ik nu de neiging onderdrukken om de al geschreven delen van het korte verhaal niet helemaal te herschrijven.  Natuurlijk, het is een aantal jaren oud en mijn schrijftechniek heeft zich wel wat ontwikkeld sindsdien. En de verhaallijn van het boek maakt ook her en der aanpassingen nodig.
 
Maar waar ik probeer bij nieuwsartikelen en achtergronden tijdens eindredactie de eigenheid ervan zoveel mogelijk intact te laten, heb ik de neiging alles dat ik zelf schrijf, erg kritisch te herlezen. Zeker als het al wat ouder is. Maar ouder is niet per definitie slechter. Het is alleen nodig om het gerecyclede deel en het nieuwe deel zodanig in elkaar te vervlechten, dat de som meer is dan het geheel van de delen.
 
Of dat lukt, hoop ik eind 2020 in boekvorm te laten zien. Even wachten dus nog.