Het einde nadert...

Ik nader het einde van mijn tweede boek (Als werelden botsen); het eerste deel van een gelijknamige trilogie die ik in gedachten heb en het eerste boek dat ik ook heb geschreven met de wens een echt boek te schrijven. Het eerste boek (Als een leven botst) was, zoals ik wel eens eerder schreef, een uit de hand gelopen kort verhaal. 

Dat betekent overigens ook dat ik nogal wijdlopig schrijf, want het korte verhaal werd toch nog ruim 200 pagina’s. Het eerste deel van mijn trilogie dreigt zonder enig noodzakelijk inkorten op rond de 800 pagina’s uit te komen. Met het bekende adagium van ‘kill your darlings’ in mijn achterhoofd, hoop ik op 700 pagina’s uit te komen. Natuurlijk vind ik dat het boek de lengte moet krijgen die het verdient, maar wellicht dat uitgever en eindredacteur daar anders over denken.

Einde van een reis

Goed, bovenstaande terzijde, ik heb het gevoel dat ik ook het einde van een reis nader. Ik weet dat ik een trilogie in gedachten heb en ook al een beetje op papier een korte synopsis heb uitgewerkt. Maar dat kostte me een paar uur, met in mijn achterhoofd het idee dat ik het tzt verder uitwerk. 
Dit eerste deel heeft me, vanaf het eerste woord van de eerste paragraaf zo’n 6,5 maanden gekost.
 
Als ik hoofdstuk 18 afsluit, dan zullen het er zo’n 7 maanden zijn. Inclusief het uitwerken van een paar honderd pagina’s (boeklengte, niet Times New Roman 12 punts lengte op een Word-pagina) aan scenes, omgevingen, karakterschetsen etc, ben ik er zelfs al vanaf de zomerperiode mee bezig.

Een klein jaar dus meereizen en meeleven met mijn personages en hun zoektochten, hun worstelingen, hun goede en verkeerde beslissingen, hun vreugde en verlies. Een periode waarin er ook ontzettend veel is veranderd bij die personages en hun doelen, hun beweegredenen. Naarmate ik verder in het boek kwam, week het steeds verder af van de oorspronkelijke scenes. 

Tijdelijk afscheid

Nu het einde nadert, voelt het toch als een soort afscheid, ook al is het slechts tijdelijk. Sommige personages keren niet terug, zij gaan langzaam op in de mist van de tijd die hen heeft achterhaald. Andere personages zijn in de loop van het boek gestorven. Nieuwe personages nemen hun plaats in en krijgen de kans om zich in de volgende delen te ontwikkelen. 

En al ben ik nog lang niet tevreden met wat ik geschreven heb, de basis die er nu ligt, is wel wat ik op papier wilde zetten. Dit is het verhaal dat een jaar geleden voor het eerst in mijn hoofd vorm begon te krijgen, dit zijn de karakters die al die tijd in mijn hoofd en op papier vorm hebben gekregen. Ze zijn van mij en toch ook een beetje van zichzelf geworden, met ideeën, nukken en besluiten die ik hen eerst niet toegeschreven had, maar die wel bij ze horen.

Wanneer ik hopelijk eind mei het laatste woord van het laatste hoofdstuk schrijf, dan laat ik het verhaal even liggen. Een weekje, misschien twee. Even wat anders doen, misschien weer eens een van mijn vele ideeën voor een kort verhaal uitwerken, voordat ik het aandurf om te lezen wat ik in zeven maanden tijd uitgewerkt heb. 

Afstand bewaren

Het zal moeilijk worden om de afstand te bewaren tot wat ik zelf tot leven geroepen heb en het verhaal sterker te maken. Maar ik denk wel dat, door meer aan de fantasie van de mensen over te laten die hopelijk met mijn karakters mee gaan reizen, het eindresultaat sterker zal worden. 

En dan, als het manuscript zoals ik hoop, bij een uitgever ligt die vindt dat er uit het boek komt wat ik er in heb proberen te leggen, wordt het tijd om de reis te vervolgen. Want al voelt het nu een beetje als het einde van die reis, ik ben nog niet eens op een derde. En al zal het wel zo zijn dat de reis belangrijker is dan de bestemming, ik zal toch blij zijn wanneer ik bij het einddoel ben aangekomen. Want er wachten nog veel meer verhalen in het daarvoor bestemde laatje in mijn hoofd om geschreven te worden.