Einde, opnieuw…

Einde. Alweer. Dat krijg je als je een paar maanden niet meer blogt. Het manuscript van ‘Als Werelden botsen’ deel 1 is van het eerste tot en met het (voorlopig) laatste woord met een stofkam behandeld. Opnieuw ben ik door alle ups en downs van de hoofdpersonen heen gegaan, heb ik onjuistheden weggehaald, onlogische zaken aangepast, conversaties vloeiender gemaakt en actiescènes meer pakken.
 
Tenminste, dat is de bedoeling. Want natuurlijk heb ik na één keer herschrijven en van 239.000 naar 202.000 woorden gaan niet het idee dat het verhaal al af is. Wat doe je wanneer je een manuscript helemaal doorgelezen, ingekort en herschreven hebt? Vrijwel elke dag in de afgelopen tien maanden ergens tussen een half uur en twee uur bezig bent geweest met je verhaal?
 
Even wat anders doen
 
Een week rust pakken, andere dingen doen, gamen, Netflixen of Disneyplus’en lijkt dan bijna lui. Verloren tijd om het verhaal sneller klaar te krijgen, tijd die nooit meer terugkomt. Toch is het goed om even afstand te nemen voordat ik aan de slag ga met de opmerkingen van mijn eerste lezers. Gewoon een paar dagen even niets met schrijven doen, en daarna misschien wat korte verhalen eruit gooien die veel minder tijd vergen. Dan kan ik met een frisse blik van voren af aan beginnen met de tips en adviezen en mag de uitgever ermee aan de slag.
 
En toch… jeuken mijn vingers nu om eerst dit verhaal helemaal af te ronden en weg te sturen, voordat ik aan iets anders begin. Ik ben niet voor niets ruim driekwart jaar bezig geweest met het wel en wee van mijn hoofdpersonen. Ik merkte bij het herschrijven dat het me echt wat deed toen hoofdpersoon Victoria moest besluiten om voor de tweede keer in haar leven voor lange tijd, misschien wel voorgoed, afscheid te nemen van alles dat en iedereen die ze kent.
 
Nooit goed genoeg
 
De neiging om nogmaals te herschrijven, moet ik in ieder geval onderdrukken. Het zal toch nooit goed genoeg zijn. Er is altijd wel iets dat bij de zoveelste lezing, beter, anders, korter, meer in spreektaal kan. Beter is het om het nu, na het meenemen van adviezen van mensen die het boek als lezer gelezen hebben, erop te vertrouwen dat het verhaal wel goed genoeg is.
 
Om mezelf morgen niet helemaal te haten wegens een overdaad aan gamen tijdens mijn vrije week, ga ik één van de tientallen ideetjes die ik voor een kort verhaal heb maar eens uitwerken. Dat gaat me in ieder geval geen tien maanden kosten van begin tot einde.